به خداحافظیِ تلخ تو سوگند نشد که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد لب تو میوه ی ممنوع، ولی لب هایم هر چه از طعمِ لب سرخ تو دل کند نشد بی قرار توئم و در دل تنگم گله هاست آه بی تاب شدن، عادت کم حوصله هاست با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر هیچ کس، هیچ کس اینجا به تو مانند نشد هر کسی در دل من جایِ خودش را دارد جانشین تو در این سینه، «خداوند» نشد خاطرات تو و دنیای مرا سوزاندند تا فراموش شود یادِ تو، هر چند نشد من دهان باز نکردم که نرنجی از من مثل زخمی که لبش باز به لبخند نشد بی قرار توئم و در دل تنگم گله هاست آه بی تاب شدن، عادت کم حوصله هاست