هرگز وداع جانم نکردی ای آن که تنها تو پشیمانم نکردی
آن شب که در بغض خنداندیم کو
آن جمله در گوشم که میلرزاندیم کو
ای آن که چشمانش غمی چون شاعران داشت
چون سایه در ماوای جانش ارغوان داشت
صداقت گزندش هم مهربان بود
آن که شیراز تمام دختران بود
هرگز وداع جانم نکردی ای آن که تنها تو پشیمانم نکردی
برگرد به دل تنگی اگر باقی عمرت گذرد چه
برگرد پس این قصه که این شهر مرا می فشرد چه
ای وای اگر این گریه که من میشنوم حال تو باشد
برگرد اگر بی خبر از درد تو خوابم ببرد چه
هرگز وداع جانم نکردی ای آن که تنها تو پشیمانم نکردی
ای کتابی که هنوز آغوش دریا را به سمتم میگشایی
مه گریبانم گرفته بی ثمر از من نپرس جانم کجایی
آخرین یادی که دارم از خودم رخت سمت خاموشی گرفتم
تا نشانم دادی آن زخم نهان را من فراموشی گرفتم
برگرد به دل تنگی اگر باقی عمرت گذرد چه
برگرد پس این قصه که این شهر مرا می فشرد چه
ای وای اگر این گریه که من میشنوم حال تو باشد
برگرد اگر بی خبر از درد تو خوابم ببرد چه
هرگز وداع جانم نکردی ای آن که تنها تو پشیمانم نکردی